Ҷашнҳои аҷдоди ориёии мо, ба монанди Садаву Наврӯз, Тиргону Меҳргон бозтоби пайванди инсону табиат, оинҳои вобаста ба корҳои кишоварзӣ, инчунин, ҳунармандӣ буда, беҳтарин ғояҳои инсонӣ моҳият ва муҳтавои онҳо мебошанд.
Сада дар саргаҳи ин ҷашнҳои миллӣ қарор дошта, он пеш аз ҳама, кишоварзонро аз оғози омодагӣ ба кишту кор, яъне тайёрӣ ба баҳор хабар медиҳад.
Ҷашни Сада ҳамчун рамзи хуррамиву ободӣ, тандурустиву шодкомӣ ва дуркунандаи зиштиву нопокӣ аҳаммияти баланди иҷтимоӣ ва фарҳангӣ дорад.
Ҷашни Сада дар тӯли таърих борҳо ба мухолифати мутаассибон дучор шуда, нисбат ба Наврӯзу Меҳргон як андоза камранг баргузор мегардид. Танҳо ба шарофати озодиву истиқлоли давлатӣ мо онро эҳё кардем ва соли панҷум аст, ки дар кишвари мо ин оини мардумӣ ҷашн гирифта мешавад ва дар рӯзҳои баргузории он намоиши ниҳолҳо, меваю сабзавот, навъҳои гуногуни таомҳои миллӣ ва таҷҳизоту техникаи кишоварзӣ ба роҳ монда шуда, маҳсули заҳмати деҳқонону ҳунармандон пешкаши мардум карда мешавад.
Асосгузори Сулҳу Ваҳдати миллӣ – Пешвои муаззами миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар хусуси ҷашни Сада чунин фармудаанд: “Бовар дорем, ки эҳёву таҷлили ҷашни Сада ҳамчун рамзи истиқболи фасли нуру гармӣ, некиву саховатмандӣ, сарҷамъӣ ва ваҳдати кулли шаҳрвандон дар густариши корҳои ободониву созандагӣ ва хуррамиву пешрафти Тоҷикистони азизамон нақши муассир гузошта, дар оғози сол чун паёмовари Наврӯзи оламафрӯз ба зиндагии мардуми шарифи Тоҷикистон муждаи хуррамиву хушбахтӣ хоҳад овард”.
Сада на танҳо ҷашн, балки қадргузорӣ ба фарҳанги тоҷикон дар тамоми давраҳо мебошад. Он шукӯҳ ва хомӯшии табиати зебо, шодии мардумро бо тамоми назокату нафосаташ таҷассум менамояд. Ин расм ҳамчун рамзи дарки васеъ ва баланди зиндагӣ, имкониятҳои нав ва шукргузории мардуми заҳматкаш аз табиати афсункору заҳмати мардуми нусратшиор аст.
Дар маросими баргузории ҷашни Сада, устодони ҳунар ва деҳқонон бо такя ба анъанаҳои қадима ва технологияи муосир дастовардҳои хешро муаррифӣ мекунанд, ки ин боиси афзоиши тадриҷии иқтисод ва осоиштагии ҷомеа мегардад. Сада ҳамчунин имконият медиҳад, ки муносибатҳои байни аъзои оила ва ҷомеа мустаҳкам шаванд.
Бовар дорем, ки Сада дар зиндагии ҳар як фарди тоҷик эҳсоси рағбат ва ваҳдати бештарро ба бор меорад ва моро барои таъмини ояндаи рӯшани наслҳои ояндаи миллат сафарбар месозад. Ин маъруфияти ҷашн, ки решаҳои амиқ дар фарҳанги милат дорад, ватандӯстӣ ва иродаи қавии ҷамъиятиро тақвият мебахшад.
Дар ин рӯз, мо сари як хони пурнозу неъмат ҷамъ омада, эҳсоси гарми меҳмоннавозии тоҷикиро ба хубӣ пай мебарем. Ин на танҳо маросими хӯрокхӯрӣ, балки рамзи ифтихор ва меҳрубонии миллати тоҷик мебошад.
Бовар дорам, ки Сада миллати моро дар роҳи созиш ва ҳамкорӣ мепайвандад. Ваҳдати мо, ки дар поёни ин ҷашн ба таври амиқ эҳсос мешавад, ба он сабаб мешавад, ки мо бо якдигар кӯмак кунем. Ин ҷашн боиси бунёд кардани ояндаи беҳтар ва дурахшони наслҳои оянда ва омода кардани заминаи хуби моликиятҳои маънавӣ ва иқтисодӣ мебошад.
Сада, на танҳо замони ид ва шодии халқ мебошанд, балки барои тасвир кардани арзишҳои амиқи фарҳангӣ ва миллии мо низ хизмат мекунанд. Дар ин маросим, мо ёдовар мешавем, ки чӣ гуна ҳар як намояндаи миллат дар таърих ва рушди касби худ саҳм гузоштааст. Ин боиси эҳсоси ягонагии миллат дар рӯйдодҳои муҳим мегардад.
Иштироки ҷавонон ва насли ҷавон дар чунин чорабиниҳо муҳим аст, зеро онҳо медонанд, ки барои сохтани оянда ва таҳкими ваҳдат чӣ қадар муҳим ва зарур ҳаст. Ҷавонон бояд фаҳманд, ки худдорӣ ва ҳамкорӣ дар навбати аввал, роҳбарӣ ба ҳалли мушкилот ва тавлиди идеяи навро таъмин мекунад.
Пешрафтҳои иқтисодӣ, расидан ба самтҳои нав ва рушди робитаҳои байналмилалӣ ва муҳофизат кардани арзишҳои фарҳангӣ, ҳамаи ин моликияти маънавӣ ва иқтисодӣ мебошад, ки мо барои наслҳои оянда боқӣ мегузорем.
Ҷашни Сада, ки ҳамчун таҷлили омадани баҳор дониста мешавад, мардуми кишвари моро ба ҳам оварда, душманӣ ва кинаҳоро аз байн мебарад. Дарахтзорону гулистонҳо, ки рамзи шодии табиатанд, дар ин рӯзҳо назаррабо гардида, эҳсоси амиқи муҳаббат ва эътимодро дар байни мардум ба вуҷуд меорад.
Ба ин тартиб, ҷашни Сада на танҳо рамзи хушбахтӣ, балки василаи мустаҳкам кардани ҳамбастагии миллӣ низ мебошад. Деҳқонон бо сари баланд маросимҳои хосро баргузор мекунанд ва ҳосили охирини соли гузашта, мева ва сабзавотро бо ифтихор ба намоиш мегузоранд. Ин иқдом таъминкунандагони хидматҳои расмии муътабар ва омӯзиш фаъоли ҳунарварон мебошад, ки бо мизоҷон ва талаботи ҷомеа пайваст мебошанд.
Дар хотима, ҷашни Сада бо пешниҳоди арзишҳои нав ва ғояҳои созандагӣ, башариятро ба хати бахт ва рӯшноӣ ҳидоят мекунад. Ин рамзи муносиботи инсон ва табиат мебошад. Ба ҳамин манзара, мо бояд ин ҷашнро бо худшиносӣ ва ҳассосият таҷлил кунем, то бо вуҷуди мизони ҷаҳонӣ, арзишҳои миллӣ ва фарҳангии худро нигоҳ дорем.
Кафедраи забони тоҷикӣ ДСРТ
